Nauczyłam się adaptować. Poruszając się po mieście stałymi trasami umiem się wyłączyć: mam duże słuchawki z ulubioną muzyką na trasę do pracy i książki w telefonie na dłuższe podróże. Czasem, gdy mam ochotę na odmianę, wybieram interakcję z ludźmi. A moje dzieci są tu i teraz i właśnie tu i teraz potrzebują zaspokoić swoją potrzebę ciągłej aktywności.
Dzieci wybierają nam samochody i ubrania – dlaczego nie decydują o przestrzeni, z której korzystają? Przygotowując się do wystąpienia podczas seminarium “Children in the sustainable city” zastanawiałam się dlaczego dzieci są tak mało obecne w projektowaniu miast, których są przecież użytkownikami.
Podczas panelu na temat placemakingu, który prowadziłam na konferencji Fire Real Estate Forum zabrakło czasu na zadanie ostatniego, podsumowującego pytania. Dlatego, aby dopełnić naszą dyskusję zapytałam panelistów jaką radę – w dosłownie kilku zdaniach – mogliby dać osobie, która dopiero zaczyna myśleć o placemakingu.
