Podsumowanie 2024
Przygotowując się na 2025, nie mogę nie wrócić do najważniejszych wydarzeń poprzedniego roku, które wciąż rozgrzewają mnie od wewnątrz.
Kategoria: artykuły
„Dzieci i seniorzy w transporcie publicznym” – przemówienie otwierające
Ogromnie cieszę się, że rozmawiamy na temat dzieci, że poświęcona jest mu konferencja, której patronami są Ministerstwo infrastruktury, Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej, Rzecznik Praw Dziecka, Ministra ds. Polityki Senioralnej. I że w tym gronie, jako partner, znalazła się organizacja zajmująca się dziećmi w przestrzeni miejskiej, którą tworzę.
(Nie)edukatorka miejska
W mojej pracy z dziećmi przyjęłam rolę (nie)edukatorki. Nazywanie siebie inaczej byłoby nie w porządku, ponieważ podczas naszych spotkań to ja uczę się od dzieci. Dopiero słuchając ich, dając uwagę temu, co mają do powiedzenia i jakie mają potrzeby, mogę pokazać im, jak ważne jest uwrażliwienie na potrzeby innych – również w przestrzeni miejskiej.
Zasada 3L
Jak pracować z dziećmi? Prowadząc warsztaty i rozmawiając z dziećmi nauczyłam się tego, co nazwałam zasadą 3L. Każde z trzech L wydaje się proste, ale potrafią sprawić kłopot: Listen (czyli: słuchaj), Learn (czyli: ucz się) oraz Love (czyli: kochaj).
Baba
Podczas jednej z konferencji rozmawialiśmy o tym, jak powinno wyglądać idealne miejsce dla dzieci. Uświadomiłam sobie, że powinno być jak kemping, gdzie dzieci mogą się bawić bez ograniczeń, mają towarzystwo innych dzieci, a jednocześnie na wyciągnięcie ręki są też dorośli – jeśli są głodne, mają problem lub potrzebują skorzystać z łazienki. Kiedy miałam 6 lat, doświadczyłam tego rodzaju doskonałości na wakacjach w Libii.
A gdzie będzie plac zabaw? Wszędzie!
Bardzo lubię warsztaty charrette. To chyba najbardziej zrównoważona metoda konsultacji, pozwalająca podczas wspólnych spotkań warsztatowych usłyszeć potrzeby wielu interesariuszy. I bardzo lubię pracownię projektową Mycielski Architecture and Urbanism (MAU), która jest ich prekursorem w Polsce. Do tego tęsknię za wspomnieniem placu Teatralnego w Warszawie, z którego w 2016 roku z okazji Dni Muzyki na kilka dni zniknęły samochody (teraz jest dużym parkingiem), a przestrzeń zapełniła się zielenią i ludźmi (zdjęcie powyżej). Dlatego, kiedy te trzy elementy spotkały się i przeczytałam, że na zlecenie miasta MAU organizuje na placu warsztaty charrette, wiedziałam, że chcę w nich uczestniczyć.
Wstęp tylko w kagańcu
Tydzień temu media obiegło zdjęcie lokalu, który umieścił na drzwiach informację z napisem „Dzieci i psy – wstęp tylko w kagańcu”. Kartka wywołała oburzenie, co rozumiem. Jednak zajmując się prawami dzieci w przestrzeni miejskiej widzę, że w dyskursie społecznym często umieszcza się dzieci i zwierzęta w jednej szufladce.
Pamięć w mieście
W czerwcu temat władzy i pamięci w przestrzeni miejskiej, który wywołał mój majowy pobyt w Le Plessis-Robinson zyskał nowy wymiar. Stało się tak za sprawą konferencji w stolicy Korfu – CHANGING CITIES V. Doświadczenie tego miasta, a także sama konferencja, gdzie cały dzień poświęcony był zagadnieniom pamięci, pozwoliły mi lepiej zrozumieć i nazwać to, co poruszyło mnie miesiąc wcześniej.
Miasto o szklanych oczach
Kiedy powiedziałam moim dzieciom, że jadę do Paryża, natychmiast chciały wiedzieć czy będę w Disneylandzie. Odpowiedziałam, że nie. Jednak teraz, po powrocie do domu uświadomiłam sobie, że tak naprawdę tam byłam, a to za sprawą podparyskiego Le Plessis-Robinson, dziś 30-letniego „starego miasta” uznawanego za czołowy przykład francuskiego Nowego Urbanizmu, w którym odbyła się konferencja International Making Cities Liveable.
Dzieci i ryby
Mój przyjaciel z Anglii, który połowę życia spędza w krajach skandynawskich zwrócił mi uwagę, kiedy określiłam dzieci jako mniej doświadczonych użytkowników przestrzeni miejskiej. Dzieci nie są mniej doświadczone, po prostu doświadczają inaczej.